Bu sabah agliyorum yatagimda,
Veremediklerimi almaktan korkuyorum,
insanlari soymaktan,
onlari soguga salmaktan korkuyorum.
Sokakta gordugum kucuk bir cocugun
elindeki sekeri calmaktan korkuyorum,
bununla da yetinmeyip
yuzundeki gulumsemeyi almaktan
hatta belki
annesinin evde pisirdigi
dolmalara da dadanmayi istiyor canim.
Sonra hirsizlik ihtiyac oluyor,
once istemeyi ogreniyor can
sonra vermeyenden tekrar istemeyi benimsiyor insan
yuzsuzlesmeyi, haddini bilmemeyi ogreniyor.
Kustahlik geliyor ardindan
verilmeyenleri yoketmeyi arzuluyorum,
bencillik bir marifet olarak karneme isleniyor,
onume geleni sallayip silkeliyor
ne var ne yok goturuyorum.
Bu sabah agliyorum, cunku
acizce ulasamadiklarimi arzuluyorum.
Korkularima esir sirt ustu yatiyorum,
ortuler olum huzuru vermiyor,
yastigim toprak neminden kokmuyor.
Bu sabah yine yolun basindayim,
arabada herkez kilavuz ama
haritanin yerini kimse bilmiyor.
Emin Saglamer
