Sozlerini duymuyorum en sevdigim sarkilarin
yuzlerini gormuyorum sinemada aktristlerin
susmuyorum artik susmuyorum.
Dudaklarimin ortasinda bir parmak, konusmuyorum
beni sevmeyenlerin pesinden artik kosmuyorum.
Olenle olmuyorum cunku olumu daha tanimiyorum
akrabanin dostun halini bir ben anlamiyorum.
Gec saatte yatip gun ortasinda uyaniyorum
issizim, sebepsizim, fikirsiz, gunahsiz
ama bilincsizlikten suclu, genc yasimda yasli,
yasima gore de sorumsuz bir hayat yasiyorum.
Sevgiden soylenen sozler anlamsiz bir vizilti haline gelmis
bakmaya doyamadigim askim olmus bir sIkIntI verici manzara.
Dusunmeksizin yasanan gunler birikmis bardagimda
icmedigimden olsa gerek, tasmis, masa ortusunu
bir yas golu almis.
Cevapsiz biraktigim sorular, arkami donup gittigim gunler
vurmus bir deniz dalgasi gibi sakin golumun kiyisina
en beklenmedik zamanda.
Insan olmanin agirligi bu
tartimda ebedi bir dengesizlik
kahve kokusu burnumda,
cigerim kahve makinasinda.
Emin Saglamer
